Rozdział 4 Informacje o misji

~Gray~

           Cholera, cholera, cholera jasna. Lucy, dlaczego musisz być taka dociekliwa. Niewiedza to błogość, powinnaś o tym wiedzieć. Co mam zrobić, żeby cię zniechęcić?

           Ech. Zastanawia mnie, co zrobiłabyś ty i reszta drużyny... i w ogóle całe Fairy Tail gdybyście się dowiedzieli kim jestem, a właściwie kim byłem dziesięć lat temu. Mina Natsu pewnie byłaby bezcenna. Poprosiłbym o fotkę gdybym mógł.

           Spojrzałem na Lucy, która ekscytowała się wszystkimi napotkanymi straganami. Czasami wołała mnie bym i ja coś zobaczył. Oczywiście tylko wtedy, gdy uznała to dość godne uwagi. Przypomina małą dziewczynkę w sklepie pełnym lalek. Co za nostalgia...

           Lucy, błagam...zapomnij o tej rozmowie w pociągu. Przestań się mną interesować, to wszystkim wyjdzie na dobre. W szczególności tobie. No i jak nie będziesz wiedzieć, to Natsu nie urwie mi głowy. Taa...jakby mógł.

~Lucy~

           W tym mieście wszystko jest takie kolorowe i pełne życia! Na straganach jest tyle różnych przekąsek i przedziwnych przedmiotów. Chyba trwa jakiś festiwal, bo ludzie wyglądają jakby przygotowywali się do jakiejś parady, czy coś. Nastrój psuł tylko Gray, wlokący się z tyłu jak na skazanie. Przypominał ducha, który właśnie opuścił cmentarz i został otoczony przez hordę żywych.

           - Gray, przepraszam jeśli cię czymś uraziłam. Wiem, że ta rozmowa w pociągu mogła nie być dla ciebie...komfortowa, ale rozchmurz się. Zobacz jak tu pięknie. Cieszmy się tym!- Na moment pojawił się u niego półuśmiech.

           - Masz rację. Pochodźmy tu jeszcze trochę. Zleceniodawcy nic się nie stanie jak trochę poczeka.

Zaskoczył mnie, naprawdę wyglądał teraz na szczęśliwego. Też się uśmiechnęłam i krzycząc: chodź, pobiegłam do jakiegoś straganu.

Tymczasem

           Natsu siedział przy barze z głową położoną na blacie. Po ciężkich bojach, zaprzestał jakichkolwiek prób ucieczki. Ciężko mu było zrobić coś teraz, kiedy znowu jest cały w bandażach. Jego duma ubolewała nad tym, że nie są one pozostałością jakiejś niezwykłej walki. Za to reszta gildii(oraz całe Fiore) świętowała, gdyż już dawna nie było tu tak cicho i spokojnie.

           Ktoś jednak postanowił zepsuć ten nastrój, a wra z jego przybyciem drzwi gildii otworzyły się z hukiem. Nikt nie potrafił stwierdzić kto w nich stał, ale wyglądał jak najprawdziwszy demon. Cały otoczony fioletowymi płomieniami. Dzieci widząc to chowały się za plecami rodziców, lub pod stołami. Jedno nawet wskoczyło za bar, znajdując tam dogodniejszą kryjówkę. Dorośli nie wyglądali lepiej, wszyscy trzęśli się z przerażenia, a ci których magia na to pozwoliła, ukryli się jak tylko mogli. Postać przemówiła w końcu głosem dochodzącym z głębi piekieł, który odbił się echem w całej Magnolii.

           - Kto pozwolił iść Paniczowi Gray, z rywalką w miłości, Lucy?!

Wszyscy momentalnie pobladli. Wiedzieli, że lepiej nie denerwować Wodnej Kobiety, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawy związane z Gray'em. Obeszło to tylko trzy osoby: Żelaznego Zabójcę Smoków, który zjadał właśnie widelec i zaciekawiony czekał na rozwój wydarzeń, Natsu ignorującego wszystko wokół, czekając na powrót Lucy lub możliwość ucieczki, oraz jego towarzysza, Happy'iego próbującego go jakoś przywrócić do życia z dość marnym skutkiem.

           Natomiast siedząca na barze drobna postać w czapeczce błazna , postanowiła się szybko i dyskretnie ulotnić. Niedługo po tym, ku wielkiemu niezadowoleniu ludzi w mieście, w Fairy Tail znów rozpętała się bijatyka. I nikt nie zauważył postaci w różowych włosach i bandażach, wybiegającej szybko z gildii. Z kotem lecącym nad głową.

Wracając do historii...

           Kiedy opuściliśmy już rynek, postanowiliśmy poszukać rezydencji naszego zleceniodawcy. Wiem, że niby należał do jakieś szlachty i jest bogaty, ale żeby mieć taki dom?! Wyglądał jak mała wersja pałacu! I miał gigantyczny ogród z altankami, kwiatami, lasem i rzeką. Aktualnie krzątała się w nim służba, próbując go jak najlepiej przystroić. Nawet altanka stróża wyglądała niesamowicie. Była zupełnie jak mniejsza wersja rezydencji, którą porósł bluszcz.

           - Czego tu szukacie? Nie wyglądacie na kogoś z gości.- rzucił opryskliwie strażnik ze swojej stróżówki. Cały urok zamku prysł jak bańka mydlana.

           - Przyszliśmy tu w sprawie zlecenia. Jesteśmy z Fairy Tail.- odparł grzecznie Gray.

Strażnik, po zobaczeniu naszych symboli(i dość długim przerzucaniu kart księgi odwiedzin) otworzył bramę i niechętnie wpuścił nas do środka. Tam jedna z kobiet kobieta, ubrana w strój pokojówki, zaprowadziła nas do gabinetu swojego pana, kiedy inna wzięła nasze bagaże.

           - Panie, przyszli już magowie. Mam coś jeszcze zrobić?- spytała kogoś siedzącego do nas tyłem na atłasowym krześle.

           - Dziękuję Misa. Tak, idź powiadom Philip'a żeby przyniósł … wiesz co.

           - Tak panie.- Gdy tylko pokojówka wyszła, krzesło ze skrzypnięciem odwróciło się w naszą stronę. Siedział w nim około trzydziestoletni mężczyzna w eleganckim, szytym na miarę garniturze. Ręce miał skrzyżowane na piersiach, a ciemna grzywka zasłaniała mu połowę twarzy. Chyba chciał wyglądać jak czarny charakter, ale nie do końca mu wyszło.

           - Witam. Jestem Lord Vaneger di Perolla III. Usiądźcie. Porozmawiajmy o waszej pracy.- mówiąc to, wskazał nam dłonią sporą kanapę przed biurkiem, również obszytą atłasem. Gdy tylko zajęliśmy miejsca, mężczyzna przemówił.

           - Jak już pewnie zauważyliście, w mieście odbywa się festyn. Jedną z jego atrakcji jest Bal dla Par, pod koniec którego odbywa się zwykle aukcja. Przychodzić może na niego tylko szlachta, ale nie jednokrotnie ktoś się wkradał. Zwykle po to by coś ukraść, a jest w czym wybierać. Każdy z rodów szlacheckich tego miasta wystawia jedną rzecz, a pokazana zostaje dopiero gdy zaczyna się licytacja. Do tego czasu wynajmują strażników by ich pilnowali. W tym roku bal odbywa się w moim skromnym domu. - drzwi do gabinetu, otworzyły się. Wszedł przez nie młody chłopak, niosący szkatułkę ozdobioną klejnotami. - W samą porę Philip! Ostatnimi czasy bardzo się zawiodłem na zwykłych strażnikach, więc postanowiłem wynająć magów. Waszym zadaniem będzie przypilnować, żeby do momentu aukcji nikt nie ukradł i nie widział Perłowego Diademu Wodnych Bogiń. Philip!

           Chłopiec otworzył szkatułkę. Na czerwonym materiale spoczywał piękny diadem, w całości wykonany z pereł. Kilka było białych, ale większość miała różowy odcień z delikatnym, błękitnym połyskiem. Chyba wypuściłam z ust westchnienie zachwytu. Kupiłabym go, ale pewnie nie będzie mnie na niego stać. Szkoda, mam sukienkę do której idealnie by pasował...

           - Jesteście pewnie zmęczeni po podróży. Philip wskaże wam wasze pokoje. Możecie oczywiście wziąć udział w balu jeśli chcecie. I jeśli diadem będzie bezpieczny, oczywiście. Przyślę krawca, żeby przygotował wam stroje.

           - Nie trzeba, poradzimy sobie.- odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

           - Ale Lucy, nie stać nas żeby...- zaczął Gray.

           - Mamy przecież Virgo. - pomachałam mu kluczem przed twarzą.

           - Ty masz sukienkę, ale ja nie mam garnituru. Nie chce iść w dopasowanych ubrankach! Bez urazy.

           - Spytam Lokiego czy pożyczy ci swój. A jak nie, to poprosimy o tego krawca. Ale w twoim przypadku to będzie strata czasu. Najpóźniej w połowie balu go zdejmiesz.

Mężczyzna zaśmiał się tubalnie. Spojrzeliśmy na niego zdziwieni. Nic takiego przecież nie zrobiliśmy. To jest, Gray wciąż jest ubrany, a ja nie mam jakiegoś głupiego stroju na sobie.

           - Wybaczcie Panu. Zawsze tak reaguje, kiedy widzi dobrze dogadującą się parę.- odparł chłopak zniesmaczony.

           - Nie jesteśmy parą! – krzyknęliśmy jednocześnie.

           - Naprawdę? - zapytał zaciekawiony Lord, ocierając sobie oczy z łez. Miał niezwykle zdziwiony i jednocześnie poważny wyraz twarzy.

           - On ma dziewczynę!- krzyknęłam, wskazując palcem na Gray'a.

           - Ona chodzi z moim kumplem!- zawołał w tym samym czasie, również wskazując palcem.

           - To czemu planujecie się rozbierać? Wiem, że młodzież teraz się z tym śpieszy i w ogóle. Ale nie mogę znaleźć innego wytłumaczenia, dlaczego tak by się miało stać. Chyba nie chcecie zdradzić swoich miłości?- pytał zaniepokojony.

           Rany, on gada ja Mira. No nie, teraz będzie mi się to znowu śniło! A myślałam, że z dala od niej zdążę o tym zapomnieć. Jak widać każdy ma gdzieś swojego sobowtóra.

           - Nie planujemy się rozebrać. Znaczy ja nie planuje. To jest, on też. Znaczy, chyba... rany, nie wiem co powiedzieć. Gray ma, jak to nazwać...- szturchnęłam go w bok i posłałam błagalne spojrzenie.

           - Mam tendencję do niekontrolowanego rozbierania się, nie koniecznie publicznie. Prościej, mam nieświadomy ekshibicjonizm.

Lord i lokaj mrugali zdziwieni. Lord nachylił się do chłopaka i coś mu szepnął na ucho. Ten wzruszył na to ramionami mrucząc: nie słyszałem.

           - No więc... Philip! Daj państwu szkatułkę i zaprowadź do pokoi. Wasza godność proszę. Musicie być na liście gości, żebym uniknął niedomówień. Więc?

           - Lucy Heartfilia i Gray Fullbuster.

Lord napisał nasze imiona na papierze, a młody lokaj odprowadził nas do drzwi. Kątem oka udało mi się zauważyć, że ten mężczyzna dziwnie patrzy na Gray'a.

           - Przepraszam, Gray tak? Nie jest pan może spokrewniony z królewską rodziną Bustierov? Jest pan dość podobny...

           - Nie, nie jestem. Znałem tylko księżniczkę Iallę. - zacisnął pięści, gdy wypowiedział Ialla.

           - O, jak się miewa? Pamiętam ją jako rozkoszną siedmiolatkę. Wciąż jest taka?

           - Nie żyje – odparł zimnym tonem, a jednej dłoni pociekła mu strużka krwi plamiąc podłogę.

           - Jak...?

           - Do Isbin dotarł Deliora i wszystko zniszczył. Ocalałem tylko ja.

Gray odwrócił się i ze wzrokiem wbitym w ziemię wyszedł. Kropelki krwi z jego dłoni wciąż spadały na podłogę i wsiąkały w dywan.

           W głowie pojawił mi się obraz, kiedy to siedział przed zamrożonym Deliorą. Miał ten sam wyraz twarzy. Ciekawe kim dla niego była ta Ialla. Przyjaciółką? Wrogiem? Pierwszą dziewczyną?

           Moment, czy ten facet nie mówił że to jest bal dla par?! W sensie, że przychodzi się z kimś…w charakterze…chłopaka?! Ciekawe, czy Gray umie tańczyć…Nie myśl o tym teraz Lucy! O nie! Teraz to już nikt w gildii nie da mi spokoju! O nie, jeszcze raz! Juvia mnie zabije! Rest In Peace Lucy.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam, że ten rozdział jest taki...mdły? beznadziejny? nudny? Wybierzcie, które wam pasuje. To taki rozdział przejściowy.

P.S.: Napiszcie w komentarzach swoje domysły! Za kilka notek dowiemy się kto był najbliżej(może)