Rozdział 13 Problemy zwykłego świata

           Na kamiennej ławce wbudowanej w bok fontanny siedziały dwie dziewczyny. Jedna była wysoką, dobrze zbudowaną brunetką z włosami zaczesanymi w dwa rogi na czubku. Miała na sobie białe spodenki z kocimi łapkami na tylnych kieszonkach i szarą bluzkę z doszytym białym futerkiem. Druga była drobną blondynką, popijającą niebieski, mrożony napój. Jej włosy spięte były w wysoką kitkę i przewiązane biało-niebieską bandanką. Miała ona na sobie luźny, niebieski podkoszulek i długie, lniane spodnie. Było to dziwne, gdyż dzień był bardzo ciepły. Nawet w szortach ludziom było za gorąco.

           - Co robimy? - spytała brunetka.

           - Nie wiem. Ty coś zaproponuj. Ja jestem otwarta na propozycje. - odpowiedziała blondynka podając jednocześnie napój przyjaciółce. Ta wzięła go i pociągnęła duży łyk. Skrzywiła się na czując jak napój dostaje się do organizmu.

           - Ej, nie taki duży! Oddawaj mój łamimózg!

           - To co robimy? - spytała oddając napój.

           - Ty coś wymyśl. I nie, nie idziemy do mnie.

           - Idziemy na plażę? Pogramy w siatkę z chłopakami.

           - Nie mogę. - blondynka popukała się palcem w kolano prawej nogi.

           - Gomen. Nie mogę się przyzwyczaić.

           - Nie martw się ja też. - westchnęła.

           - Ile to już czasu odkąd Troy i Ami…

           - Niedługo rok. - odpowiedziała smutno blondynka, odgarniając jednoceśnie grzywkę.

           Te dwie dziewczyny to przyjaciółki właściwie od piaskownicy. Jedną nazywają Neco, co było nawiązaniem do jej sposobu ubierania się. Przezwisko drugiej brzmiało Kira. Nie było do końca jasne skąd się wzięło, jednak podejrzenia padały na często oglądany przez nią Death Note.

           Nie łączyło je praktycznie nic, jednak ich przyjaźń jakimś cudem przetrwała tyle lat. Żartowały nawet kiedyś, że zostaną rodziną. W końcu kiedy były małe Neco przysięgła wyjść za brata Kiry, Troy'a. To imię też nie było prawdziwe. Kiedy był młodszy przypominał im Zack'a Efrona z HSM. Zaczęły go więc przezywać imieniem postaci którą grał, Troy. Coż, były to czasy gdy nawet Justin Bieber nie istniał na Youtube więc dość dawne. W miarę dorastania jednak zmienił się. Neco ryzykowała stwierdzeniem, że przypomina on Ian'a z ich świętego serialu. Tym serialem były Pamiętniki Wampirów. Nawet jeśli obie go wielbiły, to zawsze się z czymś nie zgadzały.

           Jednak wydarzenie, które miało miejsce rok temu zmieniło ich życie.

           - Pójdziemy do Empik-u? Chcę zobaczyć czy przywieźli nowe mangi. - spytała Kira.

           - I tak żadnej nie kupisz.

           - Ale może mają już Pandorę!

           - Nani?

           - No wiesz…to to anime z melodyjką z zegarka.

           - A! To którego nie lubię!

           - Nawet tego nie oglądałaś, więc nie masz prawa oceniać!

           - To jest jak Alicja z Krainy czarów! Musi być nudne!

           - Tylko kilka postaci jest podobnych, czepiasz się. A jak to jest nudne, to znaczy że Toradora też.

           - Weź dziwna jesteś, jak w ogóle możesz porównywać Toradorę do czegoś takiego! Grzeszysz młoda damo!

           - Ty grzeszysz! Nie lubisz tego tylko dlatego, że to Alicja. Tylko kilka rzeczy się zgadza, jak np.: imię Alicja, czy kot z chechire.

           - Co? Nie ogarniam.

           - A kiedyś ogarniałaś?

           - Czasami się zdarza, ale tylko wtedy kiedy mówisz po ludzku! I słowami których znaczenie rozumiem           - Ks~so, czego ty do cholery nie rozumiesz?! To było przecie po ludzku!

           - Może dla ciebie! Właściwie, to wróćmy do tematu. Po prostu udam, że zrozumiałam!

           - Ta, chodźmy bo nam Empik zamkną, a ja się zrobię nieznośna jak nie sprawdzę czy już jest.

           - Oke-ej, tylko pamiętaj, i tak nic nie kupisz – Kira pokazała jej język i pobiegła przodem.

           - Ścigamy się? - spytała podekscytowana blondynka.

           - Jasne, żeby mi jeszcze zależało.. po za tym znasz moje nastawienie do biegania!

           - Dżizas. Chodź już. Może znajdziemy gdzieś po drodze hennę i zrobię ci ten symbol Fairy Tail.

           - Fuck Yeah! Jakie ja mam szczęście, że mam ciebie!

           - Podlizujesz się? Tobie piciu nie kupię. - ostrzegła Kira pociągając łyk napoju.

           - A kto powiedział, że go chce?! Ja bardziej bym chciała abyś mi pożyczyła na hennę!

           - Wiesz ile mi już wisisz? Nawet pani Mała tego nie policzy. - Mała było przezwiskiem nauczycielki matematyki, siejącej strach wśród uczniów.

           - OJ, no wiesz przecież, że cię kocham. - powiedziała Neco, szeroko się uśmiechając.

           - Kłamiesz. - blondynka posłała przyjaciółce jedno ze swoich przenikliwych spojrzeń.

           - Oj no dobra jak chcesz, tylko pamiętaj, że jak nie ja to kto ci kupi Pandora Hearts Na urodziny? Oczywiście jeśli będzie mię stać!

           - WEE! Kocham cię! - krzyknęła wesoła przytulając przyjaciółkę.

           - No wiem...

***

           - Reeech, wciąż nie ma. - jęknęła Kira dźwigając się z klęczek przed półką z mangami.

           - O przykro mi, ale jak już tu jesteśmy...to chodź ze mną na dział płyt.

           - Słyszę właśnie...a szukamy czegoś konkretnego, czy sprawdzasz co z wrzuty ściągnąć?

           - Nie~e, idę zobaczyć czy przywieźli mi już płytę RHCP, jak coś to sobie kupię.

           - A tak z innej beczki, przysłali ci w końcu koszulkę? - Neco zamówiła sobie parę dni wcześniej koszulkę RHCP i narzekała, że jeszcze nie przyszła.

           - Tak, przysłali mi koszulkę! Tyle, że leży jeszcze w kopercie.

           Dziewczyny spędziły jeszcze dość sporo czasu w galerii. Właściwie to nie robiły tam nic konkretnego. Po prostu chodziły od sklepu do sklepu i gadały. Czasem jak normalne, a czasem po prostu ja one. Kłóciły się i chwilę później godziły. Wyglądały jak zwyczajne nastolatki.

Wiadomo jednak, że nie należy oceniać książki po okładce. Nikt nie przypuszczałby, widząc ich wesołe twarze, jaką rzecz przeżyły rok temu.

           Kiedy Kira wróciła do domu rozpoczęła swój rytuał: nudy w domu. Najpierw włączyła telewizor w nadziei, że coś tam znajdzie. Jednak gdy po raz enty trafiła na jakiś denny serial, wyłączyła ze złości telewizor i poszła do swojego pokoju. Chwilę leżała na łóżku nie wiedząc co robić. Spojrzała na okładkę czytanej przez nią książki Dziedzictwo II. Widząc smoka na okładce przypomniało jej się, że musi napisać notkę na swojego bloga. Dźwignęła się z łóżka i włączyła komputer. Czekając aż się uruchomi wodziła wzrokiem po swoim biurku. W końcu zatrzymała się na zdjęciu.

           Było ono sprzed wakacji dwa lata temu. Miało ono dwie wersję ogarniętą i nieogarniętą. W ramce znajdowała się ta druga. Oprócz niej była tam jeszcze Neco, Ami i Troy. Trzymał on przerzuconą przez ramię Neco(która piszczała wtedy niemiłosiernie) noszącą wtedy jeszcze normalne ubrania. Ami, ruda dziewczyna niższa nawet od Kiry, została uchwycona jak spada na piasek. Kira natomiast miała swój najbardziej zdziwiony i przestraszony wyraz twarzy na jaki ją było stać.

           Po policzku dziewczyny spłynęła pojedyncza łza. Niby minął rok, a ją wciąż bolało tak samo. Wiele by zrobiła, żeby cofnąć tamto wydarzenie.

Szkoda, że sny nie mogą się spełniać. Ta Ialla naprawdę wyglądała jakby mi chciała pomóc. Tylko czemu miała ze sobą Pokemona?

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Podziękowania dla Oli, która pomogła mi przy realizacji tego rozdziału!

Tylko połowa osób mająca mnie w czytanych się wypowiedziała. Ostrzegałam was! Czytajcie nagłówki! Niedługo będą cztery trupy!

Notki będą teraz ukazywać się bardzo rzadko, możliwe że raz na miesiąc. Liceum to zuo! Dopadła mnie taka deprecha, że nawet szósty ending Fairy Tail brzmi przy tym jak Gustavo Lima. Jak się ogarnę, to będzie notka w tym miesiącu. Jak nie...to czekajcie na następny i przeczytajcie to jeszcze raz.

Jeśli kogoś to interesuje, mam już narysowane postacie z tego rozdziału. Jak chcecie to je wstawię, wystarczy poprosić. Ładnie.