Rozdział 17 Prawda

~Lucy~

Ale…jak to? Siostra? Mówił że była jego przyjaciółką.

           - Ty masz siostrę?! - wrzasnęła Erza.

           - Zboczeniec ma siostrę?! - krzyknął w tym samym czasie Natsu.

           - TO jest twoja siostra?! - dorzuciłam ja.

           - A jak ona jest jak taka jak Gray?! - wrzeszczał przerażony Happy.

           - Jak się nie uspokoicie to nic wam nie powiem.

Wszyscy momentalnie ucichli. Nawet Natsu przestał wrzeszczeć, próbując ułożyć w głowie informacje. Do pokoju weszła Wendy z Carlą.

           - Co ty tu robisz Wendy?

           - P-pan Natsu powiedział, że potrzebujecie mojej pomocy.

           - Dzięki, ale obejdzie się. - Natsu podszedł do Gray'a i dał mu w twarz.

           - Co z tobą debilu?! Widziałeś jej rany? Jeśli Wendy jej szybko nie uleczy może się wykrwawić. Chcesz tego?!

Przez twarz Gray'a przeszło wiele emocji. W końcu odsunął się, dopuszczając Wendy do dziewczyny.

           - Proszę Pana, dlaczego ona wygląda jak Pan? - spytała Wendy, gdy już skończyła. Gray skrzywił się. Odpowiedziała jej Erza.

           - Bo to jego siostra.

           - Pan Gray ma siostrę?

           - Też się właśnie dowiedzieliśmy.

           - To może zwołamy tu jeszcze całą gildię i im to ogłosimy? - rzucił sarkastycznie Gray.

           - Czemu nie? - zastanowił się Natsu.

           - Zaraz ci to idioto wytłumaczę. Nie martw się, użyję prostych słów. Dobra, miejmy to już za sobą. Co tak dokładnie chcecie wiedzieć?

           - Prawdy. Powiedz o co tu chodzi? Jesteś księciem? - wypytywała Erza.

           - Czemu miałby nim być? - spytał Natsu.

           - Mówił, że jest spadkobierczynią tronu. To to samo co księżniczka.

           - Ale mają różne nazwiska!

           - Teraz jak o tym wspomniałeś…

           - Wiem! - krzyknęłam – Jesteś przylepieńcem!

           - Hę? - miny wszystkich jasno świadczyły, że nie wiedzą o co chodzi.

           - Jeśli jakaś rodzina była blisko z królewską, ale zmarła i zostawiła po sobie dziecko, to rodzina królewska przyjmuje je do siebie. Ma ono swoje nazwisko, ale nazywa się je przylepieńcem.

           - To miałoby rację bytu, gdyby nie byli do siebie tak podobni. - rzuciła opryskliwie Carla.

           - Masz lepszy pomysł?

           - Może wyszła za mąż? - zastanawiał się Natsu drapiąc się po głowie.

           - Nie, ma takie od urodzenia. - powiedział Gray. - I mylisz pojęcia Lucy, taka osoba to wychowanek albo wychowanica króla. Przylepieniec to adoptowane dziecko.

           - To może powiesz nam jak jest naprawdę?-poprosiła Erza, jednak można było wyczuć w tym rozkaz. Gray usiadł na łóżku z założonymi rękoma i wzrokiem wbitym w ziemię.

           - Cóż postaram się opowiedzieć to wam najlepiej jak potrafię, ale nie mówcie nikomu o tym co tu usłyszycie, dobra? Usiądźcie, to długa historia. Ale zacznę od najważniejszej rzeczy. Nie mam na imię Gray Fullbuster.

           - CO?!! - krzyknęliśmy wszyscy.

           - Dacie mi dokończyć? - spytał podenerwowany. Na czole wyszła mu pulsująca żyłka. Wszyscy się uciszyliśmy i słuchaliśmy go siedząc w fotelu albo na ziemi.

           - Urodziłem się na wschodzie, ale to już wiecie. Tego samego dnia na świat przyszła też Ialla. Oboje w rodzinie królewskiej…

           - Pani Roselyn, jak nazwie pani dzieci? - spytała jedna ze służek wycieńczoną kobietę.

           - Dziewczynka będzie miała imię po babci, Miallanaela. Chłopca nazwie mąż.

           - Nie sądzi pani, że to imię jest zbyt dziwne? Mała może mieć przez to problemy.

           - Tak sądzisz?

           - Tak pani.

           - Więc, zmienię to imię. - służka odetchnęła z ulgą. - Skrócę je do Ialla.

Wszystkie służące w pomieszczeniu załamały się. Ale jasne było, że jeśli królowa się na coś uprze, to nie ma odwrotu. Do pomieszczenia wszedł wysoki, starszy mężczyzna.

           - Gdzie jest mój syn? - spytał, żądając odpowiedzi jak na króla przystało.

           - W niebieskiej kołysce. W tej różowej jest jeszcze dziewczynka. - odpowiedziała mu żona. Król obrzucił wzrokiem różową i podszedł do niebieskiej kołyski. Uśmiechnął się na widok śpiącego tam chłopca. Jego żona też, choć kosztował ją wiele wysiłku.

           - Jak go nazwiesz?

           - Greiviello. To imię wielkiego wojownika.

           I tak mijały lata. Dzieci dorastały, jednak rodzice za wszelką cenę starali się trzymać je od siebie z daleka. Niektórzy mówili, że to przez starożytne proroctwo. O ile dziewczynka wszędzie gdzie się pojawiła wzbudzała radość i uśmiech, o tyle chłopca wszyscy unikali. Miał opinię chuligana, gdyż nie chciał się podporządkować normom jakie na niego narzucano. Dużo fajniejsze wydawało mu się chodzenie po drzewach i bójki z innymi niż nauka obcych języków, czy gry na pianinie. Uczęszczał tylko na te zajęcia, na których uczył się walczyć. Nawet jeśli złapano go i zaciągnięto przed książki, to zawsze uciekał jakimś tajemnym przejściem. Znał w końcu większość istniejących. W końcu zaczął ich używać, by pokazać siostrze inne życie niż to pałacowe. I tak on, jego siostra i jej zwierzak, spędzili pierwsze osiem lat swojego życia. Potem przyszedł Deliora. Rodzinę królewską przeniesiono do innego miasta, by była bezpieczna. Jednak i tam on dotarł. Wszystko co napotkał, zniszczył a ludzi wybił.

           Tamtego dnia zmarł również Greiviello. Kiedy został znaleziony przez Maginię Lodu, nie wiedział kim ona jest. Bał się, że to jeden z tych zabójców, których czasem łapano w zamku. Kiedy spytała go o imię, skrócił je i zmienił jego pisownię. Kiedy zaś poszło o nazwisko, długo milczał. Tłumaczył, że jej nie ufa i nie chce go zdradzać obcym. Prawda była taka, że nie wiedział co powiedzieć. Kobieta jednak przyjęła go pod swój dach i zaczęła uczyć magi. Były to pierwsze w jego życiu lekcje, których nie chciał opuścić. Marzył o tym, że spotka Deliorę i go pokona. Chyba wierzył wtedy, że pokonanie demona przywróci życie jego bliskim.

           Na kartce z notatnika, który dostał pisał różne wersje swojego nowego imienia. Chciał by jego nowe nazwisko zachowało coś ze starego życia, gdyż nie chciał zapomnieć bliskich osób. W końcu połączył słowo „full”- książę, ze swoim Bustierov. Jednak brzmienie Fullbustierov nie podobało mu się. Przypomniało mu się wtedy, że niektórzy błędnie czytali to jako Fullbusteriov. Wyrzucił z nazwiska końcówkę i przyjął imię Gray Fullbuster, a kartkę spalił by nikt tego nie odkrył. Następnego dnia przedstawił się już swoim nowym imieniem i nazwiskiem. Tym nazwiskiem przedstawiał się już potem wszystkim, swojej opiekunce, sprzedawcy, mistrzowi gildii do której dołączył oraz swoim przyjaciołom.

           - To już wszystko. Część o Ul znacie. Chcecie coś jeszcze wiedzieć?

Nikt nie śmiał się odezwać. Wszyscy tylko patrzyliśmy po sobie. Gray wstał i skierował się do wyjścia.

Gray? Naprawdę powinniśmy go tak wciąż nazywać? Może wolałby swoim starym imieniem?

           - Z-zboczeniec jest k-księciem. - mruczał roztrzęsiony Natsu.

           - Zawołajcie mnie jakby się obudziła. Mam z nią kilka rzeczy do wyjaśnienia. Na razie muszę coś sprawdzić. - po tym jak to powiedział, wyskoczył przez okno i gdzieś pobiegł.

           - Z-zboczeniec jest księciem.

           - Przestań to w kółko powtarzać. Wszyscy jesteśmy tym faktem zdziwieni - ucięła jego rozważania Erza.

           - Nikt z was o tym nie wiedział? - spytała Wendy.

           - Nigdy nam o tym nie mówił. My też o to nie pytaliśmy. Oprócz tego razu na Galunie. Ale tak to nie.

           - Jak myślicie czemu to ukrywał? - spytał Happy, mówiąc na głos to co wszyscy myśleliśmy.

           - To chyba proste, prawda? Sądził, że go odtrącicie jeśli poznacie prawdę. Ale sądzę też, że wolał dalej brnąć w to kłamstwo, które mu się podobało. W końcu Gray był od początku sierotą i nic nie stracił, w przeciwieństwie do Greiviello. - podsumowała wszystko Carla.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nuuuuuuuudyyyyyyyyyy. Nie udało mi się napisać tego tak wspaniałym, jak było w mojej głowie. Ubolewam nad tym i wielkie gomen wam za to. Ale przynajmniej dowiedzieliście się czegoś ciekawego ^^. I jeszcze dziękuję wszystkim, którzy to czytają, zarówno cichociemnym jak i tym komentującym. 3000 odwiedzin, po prostu: Wow!

Do następnej notki!