Rozdział 22 Nawet bogowie miewają problemy

Alternatywny świat

          - Co tak głupio szczerzysz zęby Flar?!- Wrzasnął blond włosy chłopak. Jego włosy sterczały pod każdym możliwym kątem, czasem nawet dwoma. Ubrany był w żółtą kamizelkę, białe spodnie z krokiem do kolan i tego samego koloru szalik. Prawe oko zdobił tatuaż w kształcie błyskawicy.

          - Nie wiem. Może ta twoja głupia gęba mnie tak bawi? - odpowiedział mu chłopak, nazwany Flar. Jego krótkie włosy były pomarańczowe, ale miały żółte końcówki. Był ubrany w ten sam sposób, jednak jego kamizelka była czerwona, a szalik żółty.

          - Chcesz się bić?! - powiedział blondyn stykając z nim swoje czoło.

          - Powiedz gdzie i kiedy!

          - Tu i teraz!

          - Dajesz głąbie!

          - SPOKÓJ! - rozległ się czyjś donośny głos. - Nie przyszliśmy tu się sprzeczać.

Po chwili pokazał się właściciel głosu. Był to wysoki mężczyzna ubrany w długi, jasnoniebieski płaszcz cały obwieszony kryształkami. Miał długie, niebieskie włosy z ciemniejszymi końcówkami.

          - Daj spokój Glace. - odpowiedział Flar.

          - Już dawno nie miałem okazji nakopać temu gnojkowi.

          - Jak żeś mnie nazwał?!

          - Jolt! Flar! Spokój! - odparł nowo przybyły mężczyzna. Miał na sobie zielono-brązową szatę ze skórzanym pasem. Jego zielone włosy przypominały liście, a zamiast brody miał korę.

          - To Zgromadzenie, a nie przedszkole. - odparł kolejny. Jego skóra miała lekko błękitnawy odcień. Od nadgarstków do łokci wyrastały mu płetwy. Podobnie było z jego uszami, jego małżowiny w pewnym momencie przekształcały się w nie. Na szyi miał otwory na skrzela. Miał na sobie naszyjnik z pereł i granatowy materiał przewiązany w pasie, sięgający ziemi.

          - Leaf, Vapor, jak niemiło was widzieć. - mruknął pod nosem Jolt.

          - Ciebie też. - odpowiedział mu Vapor, posyłając jednocześnie krzywe spojrzenie.

          - Dajesz Jolt, dajesz! Nakop mu do dupy! - dopingował Flar, podskakując w miejscu i wymachując pięściami.

          - Są już wszyscy? - rozległ się kolejny głos. - Nie chcemy przecież opóźniać spotkania.

Do grupy dołączyła ostatnia już para. Był to wysoki, czarnoskóry mężczyzna i piękna, fioletowo-włosa kobieta. Mężczyzna ubrany był w przepaskę biodrową i złote bransolety na nogach i rękach. Na całym jego ciele były również wymalowane żółte wzory. Kobieta posiadała sięgające kolan włosy, związane w dwie kitki różowymi wstążkami.<od autorki: Ultear miała takie> Miała na sobie ciągnącą się po ziemi fioletowo-białą suknię z głębokim dekoltem.

          Nie zależnie od wyglądu i żywiołu, który reprezentowali każdego z nich łączyły dwie wspólne cechy. Wszyscy mieli czarne oczy, bez białek i dłuższe niż u człowieka kły. Wyjątek stanowił tylko czarnoskóry mężczyzna, gdyż jego oczy były czerwone.

          - Esp, jak zwykle pięknie wyglądasz. Wyskoczyłabyś gdzieś ze mną może? Umbr nie musi wiedzieć. - zaczął flirtować Jolt.

Kobieta zignorowała go i poszła zasiąść na ametystowym tronie. Wszyscy poszli za jej śladem, zajmując swoje miejsca.

          - Chyba nie muszę mówić, czemu tu jesteśmy. - zaczął czarnoskóry mężczyzna, któremu na imię było Umbr.

          - Kompas ma zamiar połączyć się ze wskazówką. - dorzucił Glace.

          - Czyli po ludzku… - zaczął Flar, który zjechał już dość mocno z tronu.

          - Bustierov'ie znowu rozrabiają. - dokończył za niego Jolt, z nogami przerzuconymi przez oparcie tronu. Po tym stwierdzeniu przybili sobie żółwika.

          - Moglibyście przestać być tacy beztroscy! - wrzasnął Vapor. - Szykuje się katastrofa!

          - Komu ty to mówisz…- Jolt wsadził sobie dwa palce do ust, po czym wyjął sporych rozmiarów kieł. - Jak czegoś z tym nie zrobię, to mogę zapomnieć o randce.

          - I tak żadna cię nie chce. - mruknął Leaf.

          - Wanna fight?! - Jolt szybko stanął na nogi, posyłając znaczące spojrzenie twórcy przytyku.

          - Uspokójcie się. - powiedziała zimnym tonem Esp.

          - Jak ma piękna każe. - wypowiedział teatralnym tonem Jolt. Po dodaniu kilku równie teatralnych gestów usiadł z powrotem na topazowym tronie.

          - Wszyscy wiemy, że daliśmy Earthlandowi proroctwo. Nigdy nie myśleliśmy, że się wypełni. Najwyraźniej król uznał, że jest to konieczne. - odpowiedział Umbr.

          - Nudziło się po prostu staremu prykowi. - mruknął pod nosem Flar do Jolta. Obaj zachichotali na tę uwagę.

          - Pytanie brzmi, jak do tego nie dopuścić. Oraz jak to zrobić, by zapobiec rozlewowi krwi.

          - Nosz kurrr… - zaklęli jednocześnie Flar i Jolt.

          - Ja chyba wiem co zrobić. - oznajmił Glace. - Musimy dowiedzieć się, które z bliźniąt przynosi zło, z które dobro. Będziemy zsyłać katastrofy za Ciemnego Bliźniaka, przez co nie zniszczy świata.

          - A jak niby to sprawdzimy? - spytał Vapor. - Nie możemy od tak pokazywać się w ich świecie.

          - Mów za siebie. - mruknął Jolt, grzebiąc pazurem między zębami.

          - I dlatego to ty, Jolt, będziesz naszym szpiegiem. - odpowiedział poważnym tonem Glace.

Jolt słysząc tę informację momentalnie zastygł. Zajęło mu dość sporą chwilę dotarcie informacji do mózgu i przetworzenie jej. Kiedy tylko to się stało wrzasnął załamany.

          - NIE~E!

Tymczasem w Earthland…

          Ialla czekała na rogu ulicy, aż jej brat opuści mieszkanie. Czy tego chciała, czy nie jej rzeczy wciąż znajdowały się w środku. Planowała to zrobić już wcześniej, jednak stwierdziła, że to głupi pomysł wkradać się z powrotem tej samej nocy.

          W końcu drzi do mieszkania otworzyły się i wyszedł z nich wysoki szatyn. Zamknął drzwi i skierował się w przeciwną stronę do dziewczyny. Gdy tylko zniknął z pola widzenia, Ialla podbiegła szybko. Chciała otworzyć drzwi wytrychem, jednak okazało się to być zbędne. Nie były one zamknięte. Zastanawiała się czemu, jednak przypomniało jej się, że w mieszkaniu nie ma nic cennego, czy godnego uwagi.

          Weszła do środka nie robiąc hałasu. Jej torba leżała dokładnie w tym samym miejscu, w którym ją zostawiła. Obok niej leżało kwadratowe pudełko. Otworzyła je. W środku znajdowały się ubrania i karteczka: Pamiętaj oddać Lucy ubranie.

          Ialla szybko przebrała się w nowe rzeczy i spakował ubrania Lucy do pudełka. Teraz miała na sobie białą bluzkę z rękawami do łokci, zieloną bluzę na krótki rękaw, ale z kapturem i jeansowe rybaczki.

          Zabrała swoją torbę i wyszła z mieszkania. Zmieniła ustaloną trasę i weszła przez okno do pokoju Lucy. Blondynka spała na podłodze, prawdopodobnie zrzucona przez Natsu zajmującego całe łóżko z Happym śpiącym na jego głowie. Dziewczyna położyła pudełko na stoliku, a po namyśle wzięła z biurka kartkę i nabazgrała na niej: Dziękuję za ubrania Lucy, Ialla.

Wyskoczyła przez okno, a wraz z nią jej zwierzak. Oboje skierowali się do bramy miasta. Dziewczyna szła zamyślona.
          Nad czym tak myślisz? To do ciebie niepodobne. - spytał w jej głowie Trevor.
          - Tak myślałam, jak do tego wszystkiego mogło dojść. Zawsze myślałam, że jest na tyle inteligentny by nie przechodzić na stronę wroga. I wiesz, co? Chyba znalazłam rozwiązanie.
          Zamieniam się w słuch.
          - On jest jeszcze bardziej honorowy niż ja. Pewnie wymyślił, że trzeba będzie pokonać ich tą samą bronią by poczuli jak to jest.
          Chcesz powiedzieć, że ich sabotuje?
          - Nie. Pewnie miał taki zamiar na początku, ale zwyciężyła jego wada.
          Która?
          - Gri jest dużo bardziej uczuciowy ode mnie. Nie pokazuje tego, ale to prawda. Pewnie zaczął traktować ich jak przyjaciół i rodzinę i zagubił się. - Dziewczyna przystanęła przed sklepem z antykami.
          Nigdy nie popuścisz żadnej pozytywce. - mruknął siedzący na parapecie okna wystawowego Trevor, widząc w co jego pani się wpatruje.
          - Wiesz, że mam do nich słabość. Ta nawet jest z tego samego modelu co moja. Wiesz, że ciągle pamiętam słowa melodii?
Odwróciła się i skierowała w stronę bramy miasta, nucąc pod nosem:

Zbierając róże
Śpiewaliśmy z prośbą o nadzieję
Twój głos pokrył się z biciem mego serca
Słodszy niż marzenia
Byliśmy tam, trwając w wiecznym rozkwicie

Róże umierają
Tajemnicę odnajdziesz wewnątrz bólu
Wiatry szaleją wysoko na wzgórzach
Nie jestem w stanie Cię usłyszeć
Podejdź i mocno mnie przytul
Drżę z zimna w sercu deszczowej nawałnicy
Zapada ciemność, wołam z prośbą o świt

Srebrna zastawa za wspomnienia
Za dni, które odeszły
Śpiewam za obietnice
Które może przynieść jutrzejszy dzień
Przygarniam wszystkie stare uczucia
Róże przeszłości
Zapada ciemność, lato za niedługo minie

Radości przy świetle dnia
Cienie światła gwiazd
Przy Tobie wszystko było tak słodkie
Rubinowe łzy zjawiły się na Twe ostatnie słowa
Jestem tutaj śpiewając mą pieśń cierpienia
Czekając na Ciebie.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 H: Tym razem będę tylko ja. Iga ma...jakby to wam...zresztą, zobaczcie sami<odsuwa kotarę>
<kołysze się w przód i tył> Juno...Yukki...Akise-ku~un DOSHITE?!
H: <opuszcza zasłonę> No, to by tak wyglądało. Naoglądała się Mirai Nikki i wariuje teraz. I nie tylko dlatego, że nieświadomie obejrzała Yaoi. Nie liczcie na nią przez jakiś czas. Owszem, napisze notkę w niedzielę, ale nie oczekujcie czegoś wielkiego. Ma banię zrytą MAKSYMALNIE!
Do następnej notki!