Rozdział 27 Zagadkowa butelka

~Lucy~

          Do gildii przyszłam dość wcześnie. Nie kręciło się tu teraz zbyt wiele osób. Od razu pobiegłam do Natsu, siedzącego niedaleko wejścia. Jego stopy, w wyniku wczorajszego incydentu, zostały zabandażowane. Prawdopodobnie wybrał to miejsce, by móc mieć możliwość szybkiej ucieczki przed Erzą.

          - Cześć Natsu! - Nie zareagował. Nie odrywał również wzroku od trzymanej w rękach butelki. - Cześć Natsu! - zawołałam głośniej.

          - O, Lucy! Cześć! Nie zauważyłem cię. - powiedział przepraszająco, chowając dłoń w włosach i uśmiechając się przepraszająco.

          - Co tam masz? - spytałam go patrząc na butelkę.

          - Złapaliśmy to wczoraj! - pochwalił się Happy, lądując przed nami na stoliku. - Natsu cały czas się zastanawia jak to otworzyć. - Zaraz jak to powiedział, chłopak odwrócił głowę zawstydzony.

          - Nie moja wina, że się nie da. - spojrzał gniewnie na butelkę, przyciągając ją sobie bliżej oczu. - Ona mi rzuca wyzwanie! Nie pozwolę, żeby mnie pokonał jakiś wazonik!

          - Natsu, to jest butelka. - podpowiedział przyjacielowi Happy.

          - Nie obchodzi mnie to!

          - Dlaczego nie wyciągniesz po prostu korka? - spytałam go, zirytowana jego brakiem inteligencji.

          - Nie mogę go wyciągnąć!

          - To ją zbij.

          - Nie da się! - wrzasnął gwałtownie wstając i z całej siły cisnął butelką o ziemię.

          - Hiek! - wyrwało mi się z moich ust, widząc dziurę w podłodze gildii i odbijającą blask lamp butelkę na dnie.

          - Próbowałem ją też stopić. Nic z tego. - Happy zanurkował po butelkę i postawił ją z powrotem na stoliku przed nami. - Nie wiem co robić! - uderzył załamany głową w blat.

          Przyjrzałam się uważnie butelce. Widniała na niej jedna, długa rysa ale poza tym nie miała żadnych uszkodzeń. W jej środku znajdowała się jakaś kartka.

Natsu dostał list miłosny?! Zaraz, czemu mnie to tak irytuje?!

Wzięłam ją w dłonie, by móc się jej lepiej przyjrzeć. Kiedy to zrobiłam, na szkle pojawiła się kolejna rysa.

          - Natsu, ona pęka!

Smoczy Zabójca szybko podniósł głowę i spojrzał na trzymaną przeze mnie butelkę. Rysa robiła się coraz większa, aż w końcu przestała się rozchodzić.

          - Co robicie? - spytała patrząc nam przez ramię Erza. Słysząc jej głos oboje podskoczyliśmy ze strachu. Natsu chciał szybko wybiec, lecz Erza złapała go za szalik i posadziła na poprzednim miejscu.

          - Tego…no…etto… - dukałam pod nosem, stykając ze sobą palce wskazujące.

          - Lllllubią się – powiedział Happy, zwijając język w rurkę.

          - A to a propo czego było?! - wrzasnęliśmy razem z Natsu na kota. Zaraz po tym odwróciliśmy twarze zawstydzeni.

          - Rozumiem. - powiedziała Erza, spoglądając na nas.

          - To nie tak jak myślisz! - wydarłam się, machając dłońmi w powietrzu. Wyciągnęłam w jej stronę dłoń z butelką. - My tylko próbujemy to otworzyć.

Ujęła w dłonie butelkę i zaczęła oglądać ją z każdej strony. Czasami mruczała coś przy tym pod nosem.

          - Dlaczego nie wyjmiecie korka? - spytała, spoglądając na nas z góry.

          - Nie da się. Nie można jej też rozbić, ani roztopić. - odpowiedziałam jej szybko.

          - Zostawcie to mnie. - położyła butelkę na stół i wyjęła miecz z pochwy. Wzniosła go wysoko nad głowę, ale zanim go opuściła, na butelce pojawiła się kolejna rysa.

          - Znowu pęka!

Na butelce pojawiła się kolejna rysa, przecinając wcześniejsze dwie. Jednak szkło nadal nie chciało ustąpić.

          - Teraz będzie nawet łatwiej! - Erza upuściła miecz na butelkę. Jedyne co tym spowodowała to zniszczenie stołu. Happy w ostatniej chwili wysunął skrzydła, ratując się przed upadkiem. - Więc tak pogrywasz?! - wokół jej ciała rozbłysła wojownicza aura. - Ona mi rzuca wyzwanie! Nie pozwolę się pokonać przez byle dzbanek!

          - To butelka. - powiedziałam w tym samym czasie co Natsu. U nas obojga pojawiła się kropelka koło głowy. Erza nic sobie z tego nie robiąc, zaczęła jak oszalała uderzać mieczem w butelkę.

          - Co robicie? - spytał Wendy, podchodząc do nas. Koło jej nogi szła Carla, rzucając naokoło znudzone spojrzenie.

          - Carla! - Happy poleciał w stronę kotki, jednak ta w ostatniej chwili się uchyliła. Efektem tego było uderzenie błękitnego kota w filar.

          - Mam takie dziwne uczucie. Jak się ono nazywało? De Kawu? - zapytał siebie Natsu, drapiąc się po głowie.

          - Deja vu? - zasugerowałam.

          - O właśnie!

          - Dlaczego Pani Erza niszczy stół? - ponownie zadała pytanie Wendy.

          - Próbuje otworzyć butelkę. - odpowiedziałam jej, obserwując te poczynania ze ściągniętymi brwiami.

          - A nie może…

          - Nie może wyjąć korka, rozbić jej, ani stopić. - znowu odpowiedzieliśmy jednocześnie.

          - A mogę ją zobaczyć? - spytała nieśmiało.

          - Jeśli życie ci nie miłe…

          - Weź ją. - Erza wcisnęła dziewczynce butelkę w dłonie. Wendy zachwiała się, ale już po chwili odzyskała równowagę. Przyciągnęła butelkę bliżej oczu, po czym na szkle pojawiła się kolejna rysa. - Przepraszam, zepsułam ją!

          - Tak jak myślałam. - Erza skrzyżowała ręce na piersi.

          - Wiesz jak ją otworzyć?! - wykrzyknął uradowany Natsu.

          - Zdaje się, że pęka za każdym razem jeśli dotknie jej mag. A tak w ogóle, to czemu tak bardzo chcesz ją otworzyć? - spytała podejrzliwie Erza. Jej oczy przypominały dwie szparki.

          - Właśnie, też się nad tym zastanawiałam. Dlaczego?

Mam nadzieję, że to nie list od jakiejś jego dziewczyny. Czemu o tym pomyślałam?! Nie interesuje mnie to, jesteśmy przyjaciółmi.

          - Nie wiem. - odparł po chwili namysłu Natsu. - Czuję się, jakby coś mi to kazało. Tak jakby miało stać się coś złego, jeśli tego nie zrobię. - znowu położył głowę na blacie, podpierając się rękoma.

~Tymczasem~

          - Jeśli umieścimy jeszcze dwie tutaj - Azure przerwał, by pokaźnie ziewnąć. - To stworzymy w tym miejscu wyspę i unieruchomimy ich. - objaśnił, wodząc wskaźnikiem po mapie.

          - Świetnie! Ile ci to zajmie! - spytała Ialla, wstając z ziemi z gracją. Kiedy to robiła, Trevor zeskoczył z jej kolan.

          - Nie słuchałaś? - brązowowłosy ponownie ziewnął. - Nie mam bomb.

          - Masz! Sam mi mówiłeś!

          - Mam prototypy. Jeszcze nie opracowałem dla nich dobrego składu chemicznego. Są bardzo niestabilne.

          - A po mojemu? - mruknęła zirytowana dziewczyna.

          - Jeden zły ruch i jutro podcierasz się łokciem. - wyjaśnił zdegustowany, patrząc z nadzieją na łóżko.

          - To pracuj nad nim, a nie robisz sobie przerwę na drzemkę między spaniem.

          - Jak śpię to mi się najlepiej pracuje. Ja jakoś nie narzekam na twojego psa obronnego. - chłopak dla pewności zaczął się cofać.

          To się nazywa moc. Spojrzałem na niego, a ten już się kuli. Ciekawe co zrobi jak zacznę ziewać. Może w końcu puszczą mu zwieracze? - spytał z nadzieją swojej właścicielki.

Ialla starała się powstrzymać od śmiechu. Spojrzała gdzieś w bok, by Azure nie widział jej wyrazu twarzy.

          - Jasne, śmiej się. - mruknął obrażony, wydymając usta. Ialla znów musiała się powstrzymać by nie wybuchnąć śmiechem, gdyż teraz ubrany w długą, białą koszulę nocną, szlafmycę i z tym wyrazem twarzy wyglądał jak mały chłopiec.

          - Wybacz. - powiedziała w końcu, odgarniając palcem łzę z policzka. Na jej twarz powróciła powaga. - Pośpiesz się. Muszę go jak najszybciej nabyć.

          - Mogę wiedzieć dlaczego? - spytał nieśmiało, wychodząc zza komody. Dziewczyna spojrzała gdzieś w przestrzeń zamyślona.

          - Mam takie przeczucie, że odegra istotną rolę w tym co się dzieje. Może będzie umiał przekonać tę dziewczynę, albo posiąść jej moc? Może się w sobie zakochają i uciekną gdzieś, by nie musiała jej używać? A może wręcz przeciwnie, doprowadzi to wszystko do ruiny?

          - Green…

          - Powiedziałabym ci, gdybym wiedziała. Jesteś dla mnie jak brat, którego nie miałam. Mam prośbę, nie mów nikomu o tym planie. Muszę przemyśleć, czy nie zrobić czegoś jeszcze. - Dziewczyna skierowała się do wyjścia. Jej szata łopotała, niesiona podmuchem z zewnątrz. Obok jej nóg dumnie deptał Trevor.

          Dlaczego mu nie powiedziałaś o - przerwał by puścić wiązankę przekleństw. - twoim bracie? Wiem czemu ja bym tego nie zrobił, ale ty? Macie te swoje więzy krwi, niestety.

          - Dlaczego zawsze narzekasz na pokrewieństwo? Nie tylko moje i Pandy, ale tak ogółem?

          Zwierzak stanął nagle, zwieszając jednocześnie uszy i mrużąc oczy jakby powstrzymywał płacz. Przed oczami mignęło mu mnóstwo wspomnień sprzed dwudziestu lat, nakładając się na siebie. W głowie Ialli pojawiły się jako bezkształtna masa kolorów, przepełniona bólem i smutkiem. Dominującą barwą była czerwień. Eevie potrząsnął głową, odpędzając od siebie obrazy.

          Bez powodu. - burknął doganiając właścicielkę. - Może kiedyś ci powiem, ale jeszcze nie przyszedł na to czas.

          - A kiedy będzie? Jak skończę sześćdziesiąt lat? - zażartowała dziewczyna. Zwierzę wzniosło na nią swoje oczy, przepełnione w tej chwili starczą mądrością.

          Będziesz wiedzieć kiedy on nadejdzie. Będzie bardzo wybuchowy. A przynajmniej tak mi się wydaje. - dziewczyna fuknęła.

          - Na wydaje mi się, to się kiedyś zgubiliśmy. - spojrzała na przyjaciela z góry, unosząc brwi w niemym pytaniu: pamiętasz?

          A moja to wina, że wszystkie drzewa w lesie wyglądają tak samo?!

~A w jeszcze innym miejscu~

          - Cholera znowu. - jęknęła Neco. Leżała na swojej pryczy zlana potem, po raz kolejny obudzona przez koszmar. - Nie chciałam tego Ami. Przepraszam. - jęczała trzymając się za głowę, próbując odpędzić obraz rudowłosej dziewczyny. Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. - Nie zostało ci wiele czasu, prawda Kircia? Trzeba stąd szybko zwiewać, zanim ci się pogorszy. Znaczy, fizycznie nie psychicznie. Dla tego drugiego, jak to mówisz: nie ma nadziei.

--------------------------------------------------------------------------------------------

H: ...

*siorb*I po cholerę ja to zaczęłam oglądać?!

H: Czemu ta trawa tak głośno rośnie?

<Błysk światła. Pojawia się wróżka w czarnej sukience i o szarych skrzydełkach>

Kuroki: Ohayo minna! Jestem Kuroki, jaźń zapasowa. Kiedy Higari i Iguś nie mają na nic siły, dowodzenie przejmuję ja. Informuję, że Higari ma kaca, a Iguś ogląda Clannad i nie nadaje się do niczego. Cały czas tylko ryczy =.=" Dobra, teraz główny powód mojego przybycia. Wolicie, żeby dalsze rozdziały były w pierwszej czy w trzeciej osobie? I czy styl się poprawia, czy wciąż leży i kwiczy? Potraficie już przewidzieć zakończenie? Wiecie już, jakie paringi wygrają w ostatecznym rozrachunku? To tyle ode mnie.<znika w błysku światła>

Leave comment please!